ТРАГИКОМЕДИЈА ВО ТРИ ЧИНА

СЛИКА1

Некаде на Балкните. На кејот на реката, очигледно надојдена, по неа пливаат илјадници пластични шишиња. Во далечината назира труп на мртво животно. Крупно. Чудни зданија начичкани крај реката. Од пукнатините ти намигнува стиропорот. Старонови. Толпа народ се збрала пред едно од нив. Шатори се гледаат. Пензионери, професори, даскалки, па до хигиеничари по јавни и државни претпријатија. Сложно тапкаат во место и апнуваат истовремено. И од другата страна на реката многу народ. Се надвиле облаци над градот. Сите се во некакво исчекување. И конечно после часови и часови нешто се помрднува кај влезната врата.И одеднаш се слуша аплауз, долг непрекинат. Извици на овации с слушаат далеку до планината. Излегува некој во некоја чудна наметка. Ја крева раката. Рајата се втишува. Човекот зњема мегафон и очигледно ќе им се обраќа.

ЏАЧ1: Народе чујте и почујте. Како што знаете нашата институција е верен чувар на системот и поредокот на оваа држава веќе 70 години.

( се слуша краток аплауз)

Денес извојувавме уште една голема, можеби и најглема победа во борбата со надворешниот, а верувајте и надворешниот непријател кој никогаш не спие.

Извици на восхит од напалениот народ се слушаат од сите страни. Пензионери паѓаат во транс. Се слуша завивачкиот звук на амбулантното возило.

ЏАЧ1: Да запееме во еден глас!!!!!

И одкнува песна.

“ Енглеска и Низоземска биче земја пролетерска.................”

Судијата се повлекува, а народот пее ли пее.

МРАК

СЛИКА2

Голема просторија. Полукругла маса. Убаво средена. Во центарот на замислениот круг стои еен прекрасно разгранет еден фикус. Луѓе во истите наметки се врткаат горе-долу.

ЏАЧ1 : Ми олесна.

Се гледа дека и на останатите им олеснало. Ја бришат потта од челата.

ЏАЧ2 : Ќе речам нешто. Да им е вечно името на другарите Сталин, Тито, Лазо и да се здрави и живи нивните верни подржувачи за нивното дело да живее вечно.

Се врти наоколу. Некој ја поднаведнал главата, но повеќето мафтаат со одобрение. Си саморакоплескаат.

СЛИКА3

Утрото се буди над градот. Толпата надвор е се уште тука. Водачот, така делува, сите го викаат Катарката*, зборува на мобилен. Автобусите се во близина, малку подолу наредени на кејот. Народот е изморен, ненаспан, но благодарение на големата победа ќе имаат слободен ден. И тоа платен. Катарката зема хармоника и почнува да пее.

КАТАРКАТА : Не може намнико ништа, јачи смо од судбине..........

Народот му се придружува.

На клупата во близина момче на триесеттина години осамено се гледа во далечините.

МОМЧЕТО : Германија чекај ме. Доаѓам.

Солзи му прокапуваат по образот.

Автобусите почнуваат да се полнат. Сонцето се појавува над планините.

        

МРАК .ПОТПОЛЕН.

*Катарката – по ликот од теталогијата на Димитар Талев