ОЧИ

Низ нив
навлегов.
Во ходниците
на чии тавани
сјаеа
разноцветни светлини,
налик на оние кои латините
ги вика aurora,
но тука
горешто е
И ме одведоа
до најтаинствените длабочини,
каде пиев
медена роса од изворот
на твојата
душа.

СТИХОВИ

Нечии.

Не мои.

Ме сечат.

Па во недоглед

Над облаци,

Ме влечат.

Мигот следен,

Во бездна,

Без дно,

Тонам јас.

Лебдам,
Горе

По мирно и топло

Море.

В часот иден,

Во битка со мрачни и

Ледени води,

Јас сум виден.

След тоа,
Душата ми ја печат.
Потоа ја лечат.

Сон.

Немир.

Или обратно.

Рано утро.

Пак така.