Слика прва.
Сонцето полека паѓа зад планината. Седам, читам книга од
која чувствувам душевна болка, која напати поминува во телесна. Ја кревам
главата, погледнувам во далечината, оттаде тополите, кон неа, кон нејните
пробелени врвови. Се уште не ја затскриле огнената топка. Опојно се шири
измешаниот мирис на расцутениот боз и на свежо окосено сено. Хор од птици ја
исполнува симфонијата на доцната пролет. Пак продолжувам со книгата. Од
далечината се слуша звук на трактор.Ми ја разнилшува идилата. Се потемно е. Роевите комарци ме потсетуваат
дека е време за тргнување.
Слика втора.
Се враќам во реалноста. Ново плодно земјиште посипуваат со
камен. Грди градби никнуваат преку ноќ. Возам внимателно. Дупки, несоодветно
паркирани возила. Ме пречекуват градските кучиња. Се вртат околу нас. Малото
син че многу ги љуби. Уличните светилки повторно не работат. Нема заврнато веќе
неколку дена. Смрдеата лебди во воздухот. Од чаршијата се слуша музика. Мај е. Време е за матури налик на свадби.
Слика трета.
Седнувам пред телевизорот. Денот беше напорен. Вртам по
националните медиуми. Ред вести, ред омраза, ред турски серии, ред пинк
продукција. Се откажувам. Пробуричкувам по социјалните мрежи. Слична е
агендата. Читам едно интересно писание. За ѕидот. Берлинскиот. Размислувам . Во
позадина ми оди Тото Котунјо со неговата евровизиска песна. Иаме ли ние право
да зборуваме за него воопшто. Ние кои секогаш кога ќе се зачнеше европејската
идеа ја абортиравме во самиот зародиш? Од песната на Тото мина четвртина век.
А, сакав само да излеземе од кафезот, да бидеме слободни, сакав да читам и да
пишувам, да работам нормално работно време, а да имам доволно средства да го
издржувам семејството. Да имам повеќе време за моите деца. Да не слушам веќе
лаги. Времето ќе да застанало. Се враќам на телевизорот. NGC е пак мојот избор.
Омилената серија за преживување. Гледам, а очите ми паѓаат. Сонот ме покори.
